ΣΕ ΠΟΙΟ ΣΤΑΔΙΟ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ ΣΗΜΕΡΑ; 1 Δεν θα το κάνω ••••••••••••••••••••••••••• 2 Δεν μπορώ να το κάνω ••••••••••••••••••••••••••• 3 Θέλω να το κάνω ••••••••••••••••••••••••••• 4 Πώς μπορώ να το κάνω; ••••••••••••••••••••••••••• 5 Θα προσπαθήσω να το κάνω ••••••••••••••••••••••••••• 6 Μπορώ να το κάνω ••••••••••••••••••••••••••• 7 Θα το κάνω ••••••••••••••••••••••••••• 8 Τα κατάφερα! •••••••••••••••••••••••••••
0 Comments
Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί δυσκολευόμαστε να πούμε «όχι» ή γιατί δυσκολευόμαστε να πούμε «ναι»;
Το κράτημα που νιώθουμε όταν χρειάζεται να αρνηθούμε μια χάρη σχετίζεται με την εγγενή και προσαρμοστική ανάγκη μας για αποδοχή, με ένα δυσάρεστο αίσθημα ότι οι άλλοι μπορεί να πάψουν να μας αγαπούν ή να μας απορρίψουν αν αρνηθούμε το χατίρι. Είναι πραγματικά σοφή αυτή η στρατηγική; Κάθε φορά που λέμε ένα ΝΑΙ που δεν εννοούμε στους άλλους, την ίδια στιγμή λέμε και ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ας μη δυσκολευόμαστε να θέσουμε ξεκάθαρα τα όρια μας. Ας αρχίσουμε σιγά σιγά να λέμε τα υψηλής ποιότητας ΟΧΙ. Η δυσκολία να πούμε ναι, από την άλλη, είναι συχνά σημάδι πως δεν μας εμπιστευόμαστε αρκετά. Παρόλο που επιθυμούμε κάτι, δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε σίγουρα να αντεπεξέλθουμε και αρχίζει να φυτρώνει μέσα μας το ζιζάνιο της αμφιβολίας «Κι άμα δεν τα καταφέρω; Και άμα μου βγει σε κακό; Μήπως καλύτερα να κάτσω εδώ που κάθομαι;». Όταν απομακρύνομαι από τις επιθυμίες μου, απομακρύνομαι την ίδια στιγμή από τον εαυτό μου. Ας μην προχωράμε τόσο με πυξίδα τον φόβο και την ασφάλεια, αλλά περισσότερο με την ελευθερία και την αγάπη. Η πραγματικότητα μας είναι το μικρό μέρος του κόσμου στο οποίο επιλέγουμε να εστιάσουμε.
Ο κόσμος γύρω μας δεν είναι εγγενώς κακός ή κακός, ευχάριστος ή δυσάρεστος. Τα συναισθήματα μας για τον κόσμο γεννιούνται, στην πραγματικότητα, στον νου μας. Ο νους μας προβάλλει την υποκειμενική εμπειρία του στον κόσμο και όχι το αντίθετο. Αν ο νους μας είναι γεμάτος με χαρά και αγάπη, τότε έτσι είναι και ο κόσμος. Αν ο νους μας είναι γεμάτος με αρνητικές σκέψεις, τότε και ο κόσμος μοιάζει να είναι γεμάτος με αρνητισμό. Το χάος δεν είναι στον έξω κόσμο, αλλά στο μυαλό μας. Όπως αυτός ο γατούλης, ας προσπαθήσουμε να εξασκήσουμε τον μου μας στο να επιλέγει το πού θα εστιάσει. Ας ασκηθούνε στην ενσυνειδητότητα, στην τέχνη του να ζούμε στο παρόν, στο εδώ και τώρα. Όταν νιώσετε ένα δυσάρεστο συναίσθημα, μην αγκιστρώνεστε επάνω του. Αφήστε το απλά να ξεδιπλωθεί. Αν δεν εμπλακείτε μαζί του σε συζήτηση, θα κάνει τον κύκλο του και θα υποχωρήσει μόνο του με πολύ φυσικό τρόπο. Όπως αυτός ο γατούλης, μάθετε στον εαυτό σας να ζει την κάθε στιγμή. Στέψτε την προσοχή σας στο εδώ και τώρα. Παρατηρείστε πώς οι σκέψεις σας υποχωρούν όταν εστιάζετε στο παρόν. Όταν ησυχάζουν οι σκέψεις, ησυχάζουν και τα συναισθήματα. Εν όψει των πρόσφατων πολύ δυσάρεστων ειδήσεων για τις περιπτώσεις κακοποίησης, ένας συνοπτικός κατάλογος με σημάδια που μπορεί να μας προστατεύσουν έγκαιρα από σχέσεις με άτομα που παρουσιάζουν στοιχεία Ναρκισσιστικής Διαταραχής Προσωπικότητας. Δυστυχώς η κακοποίηση μπορεί να λάβει πολλές μορφές, συχνά πολύ λιγότερο αντιληπτές ή φανερές από όσο μπορεί να οριστεί η βία ως σεξουαλική, σωματική ή λεκτική. Η σταδιακή και αδιόρατη υπονόμευση της αυτοεκτίμησης και της πίστης στον εαυτό μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα πολύ πιο ολέθρια αποτελέσματα στην ψυχική υγεία ενός ατόμου.
ΥΓ. Δεν υπονοείται σε καμία περίπτωση διάγνωση των ονομάτων που παρουσιάστηκαν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ούτε η γραμμική σύνδεση ανάμεσα στην παντός είδους κακοποίηση και τα χαρακτηριστικά μιας συγκεκριμένης διαταραχής προσωπικότητας ή άλλης ψυχικής διαταραχής. Σκοπός είναι μόνο η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση γύρω από τα λιγότερο φανερά σημάδια ψυχολογικής κακοποίησης σε μια σχέση. Το «Καλώς ήρθατε στην Ολλανδία» (“Welcome to Holland”) είναι ένα πασίγνωστο δοκίμιο που έγραψε η Αμερικανίδα συγγραφέας και ακτιβίστρια Emily Perl Kingsley το 1987 ως γονέας ενός παιδιού με σύνδρομο Down και αφορά την εμπειρία του να έρχονται τα πάνω-κάτω στις προσδοκίες ζωής ενός ανθρώπου και πώς μπορεί κανείς να αντεπεξέλθει.
Διαβάστε το και σκεφτείτε δικές σας προσδοκίες που δεν ευοδώθηκαν. Ίσως τελικά το μέρος όπου καταλήξατε, αν και όχι αυτό που θα προτιμούσατε, να μην είναι και τόσο απογοητευτικό. Σε προηγούμενο post έχουμε εξηγήσει πως συντελείται η αλλαγή μιας συμπεριφοράς ή συνήθειας σε εγκεφαλικό επίπεδο. Σήμερα επισκεπτόμαστε τα 5 στάδια της αλλαγής με βάση το μοντέλο του James Prochaska, δηλαδή περιγράφουμε την αλλαγή σε επίπεδο φαινομενολογίας, όπως λέμε οι ειδικοί: μη προβληματισμός, προβληματισμός, προετοιμασία, δράση, αλλά κυρίως...
ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ! Αυτό είναι το στάδιο όπου συνήθως πηγαίνουν περίπατο οι στόχοι που θέτουμε για την καινούρια χρόνια. Ένα παραπάτημα, ένα πισωγύρισμα και αμέσως αποθαρρυνόμαστε και τα παρατάμε. Δεν ξέρουμε όμως όλοι, ότι στον δρόμο προς την αλλαγή, σχεδόν ΠΑΝΤΑ υπάρχουν πισωγυρίσματα. Αποτελούν απλά ένα μέρος της διαδικασίας. Οπότε, όταν δείτε ότι η προσπάθειά σας παίρνει έναν υπνάκο, ότι δεν έχετε πρόοδο στον ίδιο ρυθμό με τον οποίο αρχίσατε, ότι φοβάστε πως δεν θα αντέξετε στην πορεία και θα τα παρατήσετε, ή ότι η «πραγματική αλλαγή» ίσως δεν έρθει ποτέ και θα χρειάζεται πάντα να «προσπαθείτε» (αν είχα 1 ευρώ για κάθε φορά που άκουγα αυτές τις ανησυχίες στο γραφείο... ) μη δείτε τίποτα από όλα αυτά σαν ένδειξη αποτυχίας. Συνειδητοποιείστε ότι πρόκειται για διαδικασία, ότι τίποτε στην πραγματική ζωή δεν ακολουθεί ρυθμό ευθείας γραμμής, ενθαρρύνετε τον εαυτό σας και με καλοσύνη επαναφέρετέ τον στο μονοπάτι. Στη Ζιμπάμπουε, σχεδόν ένας στους τέσσερις πάσχει από kufungisisa, δηλαδή από κατάθλιψη. Σημαίνει "αυτός που σκέφτεται πολύ". Το στίγμα της ψυχικής ασθένειας είναι βαρύ, το κόστος των συνεδριών, σε μια χώρα με 80% ανεργία, δυσβάσταχτο κι έτσι οι περισσότεροι στρέφονται σε μάγους, σε προφήτες ή σε εξορκιστές και πολύ συχνά επιλέγουν την αυτοκτονία.
Μέχρι που ο κ. Τσιμπάντα, ένας από τους 12(!) ψυχιάτρους που υπάρχουν στη χώρα (με πληθυσμό 15 εκ.) είχε την καταπληκτική ιδέα να εκπαιδεύσει γιαγιάδες και οι συνεδρίες να γίνονται σε παγκάκια. Κι έτσι, στην Χαράρε οι σοφές ηλικιωμένες απλώς κάθονται στα «παγκάκια φιλίας», όπως ονομάζονται, και περιμένουν τους ασθενείς τους. «Ξέρουν να ακούν, ξέρουν να διηγούνται ιστορίες, ξέρουν να παρηγορούν και έχουν πολύ χρόνο», λέει ο Τσιμπάντα για τις «χρυσές κυρίες» του, που αυτή τη στιγμή είναι πάνω από 300. Συνεχίζει να τις εκπαιδεύει, μέσα από παιχνίδια ρόλων, για να βοηθήσουν τους ασθενείς τους να αναγνωρίσουν τα προβλήματά τους και να βρουν μόνοι τους τρόπους να τα αντιμετωπίσουν. «Όχι πολλές συμβουλές, δεν έχουν αποτελέσματα, μικρά βήματα». Γιατί όπως λένε στη Ζιμπάμπουε, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να φας έναν ελέφαντα: μπουκιά μπουκιά. από την Angie Saltampasi (εγώ από τον Kyriakos Kalafatis) - Ευχαριστούμε!!! |
ελενα σπανουΨυχολόγος, Νευροεπιστήμων, Γνωσιακή Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεύτρια Archives
September 2021
Categories |